Στους μεγάλους κάμπους της Περαχώρας – Φούσα, Κάτω Φούσα, Ασπρόκαμπος – καλλιεργούνταν όλων των ειδών τα δημητριακά (σιτάρι, κριθάρι, βρόμη) και φυτά που προορίζονταν για ζωοτροφές (λαθούρι, βίκος, τριφύλλι), στους μεγάλους ελαιώνες σε διάφορες περιφέρειες του χωριού τα λιόδεντρα έδιναν κάθε χρόνο πλούσια σοδειά περαχωρίτικης λαδοελιάς για την παραγωγή του εκλεκτού ελαιόλαδου. Από τους ορεινούς αμπελώνες στο Μοράιθι, στο Σέλκι, στο Κουκουνάρθι, στη Φλιτζάζεζα και στην Καμάρεζα προερχόταν το περίφημο ρετσινωμένο περαχωρίτικο κρασί, γνωστό σε όλη την περιφέρεια της Κορινθίας. Επιπλέον, οι «πευκαράδες» Περαχωρίτες τα καλοκαίρια στα πυκνά δάση του χωριού πελεκούσαν με τα κοφτερά σκερπάνια τους κορμούς των πεύκων, για να μαζέψουν το ρετσίνι, συμπληρώνοντας, έτσι, το ετήσιο εισόδημά τους.
Στις αγροτικές εργασίες που ξεκινούσαν το φθινόπωρο και ολοκληρώνονταν το επόμενο καλοκαίρι (η γεωργική ζωή περιελάβανε : όργωμα, σπορά, βοτάνισμα, καθαρισμός των χωραφιών από αγριόβατα, αγριάδες και αγριάγκαθα, θέρισμα, αλώνισμα, λίχνισμα, κοσκίνισμα, άλεσμα του καρπού, θειάφισμα των αμπελιών, κορφολόγημα, τρύγος, πάτημα των σταφυλιών και εκχύμωση, οινοποίηση, λίπανση των ελαιόδεντρων, κλάδεμα, κέντρωμα, λιομάζωμα). Σε όλες αυτές τις κοπιαστικές δουλειές, οι αγρότες χρησιμοποιούσαν πλήθος παραδοσιακών εργαλείων, που το κάθε Περαχωρίτικο σπίτι διέθετε.
Μέχρι το πρόσφατο παρελθόν τα εργαλεία αυτά έπαιξαν όλα πρωτεύοντα ρόλο στην καλλιέργεια της γης για πολλούς αιώνες. Με την έκρηξη της προόδου, τις τελευταίες δεκαετίες, άρχισαν σταδιακά να παραχωρούν τη θέση τους στην τεχνολογία και τώρα τα βλέπουμε στις λαογραφικές αίθουσες και στα μουσεία. Αρκετά, όμως, από αυτά εξακολουθούν να χρησιμοποιούνται μέχρι και σήμερα.