Το όμορφο εξωκλήσι του Αγίου Νικολάου στο Ακρωτήριο Μελαγκάβι και το πανηγύρι του – ένα από τα μεγαλύτερα της περιοχής σε παλαιότερες εποχές – συνδέεται τόσο με τη θρησκευτική ζωή των Περαχωριτών, όσο και με τη ζωντανή και πλούσια λαογραφία του τόπου.

Οι παλαιοί κάτοικοι της Περαχώρας διηγούνται πως την ημέρα που γιόρταζε ο άγιος και πανηγύριζε ο ναός του στον απόκρημνο βράχο του Ηραίου συνέρρεε εκεί, στις 6 Δεκεμβρίου, πλήθος πανηγυριωτών τόσο από την Περαχώρα όσο και από την ευρύτερη περιοχή.

Με ψαροκάικα του Κορινθιακού και βάρκες αλλά και με τα ζώα ή ακόμα και με πεζοπορία από την Περαχώρα οι πιστοί κατέφθαναν στο ανεμοδαρμένο εκκλησάκι για να τιμήσουν τον προστάτη των θαλασσινών και να συνεορτάσουν στη μνήμη του. Η παράδοση θέλει την παραμονή της εορτής του αγίου ο τελάλης στην Περαχώρα να διαλαλεί στους μαχαλάδες του χωριού την προετοιμασία για τη μετάβαση στο Ηραίο: «Αύριο πανηγυρίζει ο Αϊ Νικόλας στο Φανάρι. Το πρωί όλοι θα μαζευτούμε στον χώρο κάτω από το σχολείο για να πάμε στον Άγιο Νικόλαο, να εκκλησιαστούμε και να φάμε μπουλουγούρι».

Αξημέρωτα ακόμη την επαύριον οι Περαχωρίτες βρίσκονταν στο πόδι για να προλάβουν, συγκεντρώνονταν χαρούμενοι έξω από το σχολείο με τα ζώα τους. Έστρωναν μια κουβέρτα ή σεντόνι υφαντό στο σαμάρι του ζώου τους και με μπροστάρη της πορείας τον ιερέα του χωριού κατηφόριζαν κατά το Ηραίον άντρες, γυναίκες και παιδιά, κόσμος πολύς με καρδιά «καθαρή» για να προσκυνήσει και να λειτουργηθεί στο αγαπημένο του ξωκλήσι. Μετά τη Θεία Λειτουργία όλοι όσοι συνέρρεαν στον ευλογημένο τούτο τόπο για τη γιορτή, ψαράδες και χωρικοί συμμετείχαν σε μεγάλο πανηγύρι στο πλάτωμα κάτω από το εκκλησάκι – αληθινά ευλογημένο αντάμωμα αγάπης – με παραδοσιακούς χορούς, τραγούδια, οργανοπαίχτες από την Περαχώρα και άφθονο κρασί.

Μα πρώτα απ’ όλα το «Μπουλουγούρι».Το πατροπαράδοτο έθιμο αιώνων που συνδέθηκε και ταυτίστηκε με τη γιορτή του Αγίου Νικολάου στο Ηραίον και τη νηστεία των Χριστουγέννων. Όλοι οι πανηγυριώτες στη σειρά στέκονταν μπροστά σε μια πρόχειρα φτιαγμένη καλύβα και γύρω από ένα μεγάλο καζάνι, όπου από το πρωί μαγειρευόταν το μπουλουγούρι, ένα νηστήσιμο παρασκεύασμα ζεστού χυλού από πληγούρι με μπόλικο λάδι. Ο ιερέας ευλογούσε το παρασκεύασμα, διαβάζοντας πάνω απ’ το καζάνι την ανάλογη ευχή και στη συνέχεια το φαγητό διαμοιραζόταν και προσφερόταν στους προσκυνητές, οι οποίοι είχαν μεριμνήσει να έχουν μαζί τους πιάτο και κουτάλι καθώς κι ένα μικρό δοχείο σε περίπτωση που υπήρχε περίσσευμα από το μπουλουγούρι να το πάρουν μαζί τους, ως ευλογία, από την πανήγυρη του αγίου.